ما انسان های عصر «چه بپوش و چه بخور تا کامروا شوی» بودیم
این گورهای آهکی را بشکاف
بقای استخوان های پوسیده به تو خواهد گفت
که ما از نسل دردمندان هزاره سوم بودیم
در قرنی که انسان از انسان می ترسید
مثل برگ درخت مرده بر زمین می ریخت
مثل برگ درخت مرده از زمین جمع می کردند
مثل برگ درخت مرده در خاک چال می کردند
و هیچ کس شانه های دیگری را نداشت
که سر برای گریه به آن بسپارد
ما انسان های دوران سوگواری های قدغن بودیم
دوران آغوش های ممنوع
و بوسه های ممنوع تر
دوران پساعشرت
ما نخستین آدمیانی بودیم
که زیر سایه خود زانو می زدیم
و روی دست خود گریه می کردیم
این اولین تکاملِ انسان عصریخبندان دوم بود
انسان دودمان انجماد
انسان خمیده قامت
انسان انباشته از چربی و ژل های تزریقی
که پروتزهای زیبایی را به گور خود می برد
انسانی که خدا را به سیاره ای دور دست تبعید کرده بود
ما اولین نژاد گردن موبایلی ها بودیم
که در برابر بت های شیشه ای سر فرو می آوردیم
بردگان مدرن گوچی و هرمس و شنل
که توان شنیدن آواز پرندگان و سمفونی آبشارها را نداشت
و مرامنامه عشقش
در اتاق های روان شناسی تدوین می شد
ما انسان های عصر «چه بپوش و چه بخور تا کامروا شوی» بودیم
آب رنگ شده هایی که یکروز ناگهان
یک ویروس تاجدار نامرئی
همه زرق و برق هایمان را از جا کند
و روی آن یک نقاب ساده پارچه ای کشید
ما چندمین انسانی بودیم که دوباره خدا را
از آن سیاره دور دست
به خانه سوت و کور خویش میهمان می کرد؟
فرنگیس شنتیا
