دلم آسیمه ی هجران تو بود و وصلت تنگ تر کرد بر او عرصه ی حیرانی را

آرزو کن که نبینی شب طوفانی را
کشتیِ گم شده در موج پریشانی را

مثل آیینه نباش ای دل اگر خرد شدی!
صد برابر نکن احساس پشیمانی را

عقل یک عمر به ما درس فضیلت می داد
عشق آموخت به ما لذت نادانی را

من که چون خنده ی دیوار، ترک خورده دلم
از که مخفی بکنم این غم پنهانی را؟

عشق تو سیب خرابی ست که می اندازد
در دل جمعیتی فتنه ی شیطانی را

این همه صنعت شعری که چکامیده تو را
بر سر دجله به هم ریخته خاقانی را

چشمت آیینه ی پاکی ست که می انگارد
به رواق دل من شوق غزلخوانی را

دلم آسیمه ی هجران تو بود و وصلت
تنگ تر کرد بر او عرصه ی حیرانی را

محمد مهدی نورقربانی