من نویسی

بد بودن و اعتراف به بد بودن و در عین دونستن بد بودن کنار کشیدن و تنها موندن سخت و دردناک و کمی تحمل ناپذیره اما ممکنه. مثل بعضی مذهبیا که خودشونو تنبیه بدنی میکنن مثلا میخ به بدنشون میبندن. یه همچین چیزی.
ولی اینایی که میدونن خیلی خوب نیستن یا خوب بودنشون به درد خودشون میخوره یا اصلا به فرض خیلیم خوبن ولی خیری از خوبیشون به ما آدم بدا نمیرسه فازشون چیه این خوب بودنشونو اثبات کنن؟ گول زدن بعدی و بعدی و بعدی؟ هوس قمار دیگر؟
حالا لابد یکی بخواد بگه قضاوت نکن. باشه. خوبن. باید هم خوب بودنشون ثابت شه.
ولی همیشه صد رحمت به بد بودن واقعی ما در مقابل خوب بودن یه تیکه برجسته و نمایش داده شده اونا.
والللااا...

 

شما یادتون نمیاد ولی یه زمانی ارائه بلیط نشانه شخصیت بود. الان باید بگیم ارائه کارت بانکی سالم نشانه شخصیت شماست. انقد وضعش خوبه خدا رو بنده نیست بعد انقد حال نداره کارت بانکی خراب یا شکسته شو عوض کنه. دهن باز کنه کلی در مورد امور مربوط و نامربوط افاضه فضل میکنه بعد وقتی کارتش ایراد داره تنها چیزی که میگه اینه که مشکل از شماست (مثلا منظورش اینه دستگاه مشکل داره یا سیستم مشکل داره ولی انقدر قدرت پردازش لغات رو نداره).
آخرشم میمیرم و هیچوقت نمیفهمم چرا آدما رو نمیفهمم.