کمی نزدیک... خیلی خیلی دور....
پنجشنبه, ۳۰ بهمن ۱۳۹۹، ۰۹:۵۹ ق.ظ
خاکستری رها در باد
...بیا شویم چو خاکستری رها در باد ... من و تو را برساند مگر نسیم به هم...
چمدان دست گرفتم که بگویی نروم؛ تو چرا سنگ شدی راه نشانم دادی؟؟؟؟
طرف دلتنگ همیشه ما بودیم...ایلهان برک
گفتم به خویش، دردِ مرا چاره می‌کند
پلکی نگاه بر منِ آواره می‌کند
از قاصدان سراغ گرفتم؛ گریستند!
گفتند: "نامه‌های تو را پاره می‌کند"
حسین دهلوی
زخم را پنهان کن حتی از خودت
جز نمک در مُشتِ دنیا هیچ نیست
پربیننده ترین مطالب
- ۹۹/۰۷/۲۸ما حسرت و دلتنگی و تنهایی عشقیم...
- ۹۹/۰۲/۰۶دعای یک لب مستم که مستجاب نشد..
- ۹۹/۰۸/۱۶به شاهراهِ طلب بیم نامرادی نیست...
- ۹۹/۰۶/۱۵حسین صفا
- ۹۸/۱۲/۱۵یکی ز خیل فراموشیان ایرانم...
- ۹۹/۱۰/۲۲فقط سرد بود...
- ۹۹/۰۱/۲۷حسین صفا
مطالب پربحث‌تر
- ۹۹/۰۷/۲۸ما حسرت و دلتنگی و تنهایی عشقیم...
- ۹۹/۰۹/۰۳شرم کار جدید گرشا رضایی
- ۰۰/۰۴/۰۳بدون شرح
- ۹۹/۱۱/۲۳من تو را...
- ۰۰/۰۱/۱۶آیا واقعا تنها صداست که می ماند؟
- ۹۹/۰۹/۱۳از روی زمین به آسمان می بارند...
- ۰۰/۰۱/۱۳یادگاری 1400
- ۹۹/۱۰/۲۷تکه تکه...
پاسخ:
فدایی داری.
من هم
آمین.
۳۰ بهمن ۹۹ ، ۱۰:۲۰
هیـ ـچ
هیـ ـچ
همهٔ اینا رو می‌دونیم که ما هیچی نیستیم ها ولی بازم فکر میکنیم خبریه!
پاسخ:
گیر افتادیم بین اونایی که فکر می کنن خبریه.
۳۰ بهمن ۹۹ ، ۱۰:۲۸
یاسی ترین
یاسی ترین
شگفت‌انگیزه واقعا
ما هم که فراموشکار...
پاسخ:
به قول یاقوت تلنگره که خب معمولا به موقع بهمون میخوره.
ما هیچی نیستیم... مثل یک یاخته از اندامی، زیست میکنیم و نهایتا ذرات وجودمان که نشات گرفته از همین کهکشانهاست به طبیعت خویش بازمیگردند. گویا فرصتی بما داده شد تا در قالب انسان بودن زیست کنیم. بعد آن در هر قالبی باشیم نه تمام ذرات وجودمان با هم است که زیست قبلی را به یاد آوریم نه آینده ای که شکل کامل زیستی را تضمین کند.
ما عین ذرات معلق به دست مادر طبیعت سرگردانیم و بر حسب تصادف به هم میخوریم و به خود غره میگردیم و از اینهمه نظم، تکیه میکنیم برخدایی که ناظم این نظم های ناشی از بی نظمی ست....
۰۱ اسفند ۹۹ ، ۰۹:۲۶
حامد سپهر
حامد سپهر
ولی چرا انسان بازم اینقدر مغروره!
پاسخ:
سوال مهمیه که اول هر کی باید از خودش بپرسه.
تلنگرت عاااالی بود عزیز جانم 😘😘😘
در این هستی هیچ نیستم
ناله نکنم برای اتفاقات مختصر و غرور و تکبر را زیر پا له کنم ...آمین :)