مانند آن دم که نفس بالا نمی آید
ای عشق حالم بی هوایت جا نمی آید
انصاف در تو نیست،چون باران که بر دریا
می بارد اما در بیابان ها نمی آید
غم به وفور آری ولی در اغلب اوقات
شادی سراغ آدم تنها نمی آید
با اخم زیباتر به چشم خلق می آییم
خنده به سیمای عبوس ما نمی آید
من مثل آن شعرم که شاعر با مشقت گفت
اما به چشم هیچکس زیبا نمی آید
از خلقتم بی شک پشیمان است ،از این رو
دیگر کسی مانند من دنیا نمی آید
جواد منفرد
معصو مه
تقدیر من این بود لبریز از جنون باشم
در قتلگاه عشق سربازی زبون باشم
این منصفانه نیست تو در اوج بنشینی
من زیر پای اسبهایت غرق خون باشم
بردی مرا در سرزمینِ " دوست دارم ها "
تا پادشاه تاج و تختی سرنگون باشم
تنها رها کردی مرا در شهر دلتنگی
تا پایمال سرکشی های قشون باشم
در شعرهایت تخت جمشیدی بنا کن تا
در زیر آوار غزل هایت ستون باشم
آتش بپا کن تا بسوزانی جهانم را
بگذار من هم از گروه " کافرون " باشم
فرهاد ! محکمتر بزن بر سینه ام ، تیشه
شیرین نبودم ؛ یاری‌ام کن بیستون باشم
حتی اگر روزی برویم لاله گون در دشت
تقدیر کاری می کند تا واژگون باشم
پروین نوروزی
هیـ ـچ
چرا من هر زمان میام این‌جا می‌بینم یه شعر یا متنی درخورِ حال من نوشتی؟ نکنه تو دل من دوربین گذاشتی و از همه چی با خبری؟ ...
غمخوار من! به خانه‌ی غم‌ها خوش آمدی
با من به جمع مردم تنها خوش آمدی
بین جماعتی که مرا سنگ می‌زنند
می‌بینمت، برای تماشا خوش آمدی
راه نجات از شب گیسوی دوست نیست
ای من! به آخرین شب دنیا خوش آمدی
پایان ماجرای دل و عشق روشن است
ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی
با برف پیری‌ام سخنی بیش از این نبود
منت گذاشتی به سر ما خوش آمدی
ای عشق، ای عزیز ترین میهمان عمر
دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی
“فاضل نظری”