پر است از خاطراتت شعرهای من...

دیگر به یک دنیا نخواهم داد جایت را

من دوست دارم زندگی بادست هایت را

از بی قراری های قلب من خبر دارد

بادی که می دزدد برای من صدایت را

زوی زمین بودی و من در ماه دنبالت

باید ببخشی شاعر سر به هوایت را

تسخیر تو سخت است آنقدری که انگاری

در مشت خود جا داده باشم بی نهایت را

زود است حالا روی پاهای خودم باشم

از دست های من نگیری دست هایت را

هرکس تو را گم کرد، دنبال تو در من گشت

انگار می بینند در من ردپایت را

بگذار تا دنیا بفهمد مال من هستی

گنجشک ها، خانه به خانه ماجرایت را

وقتی پر است از خاطراتت شعرهای من

باید بنوشی با خیال تخت چایت را

رویا باقری