کو راه رفتن؟ که ماندن همیشه ماندن است

شب کنار ما ایستاده بود
و نغمه‌های زبانی دیگر را
نجوا می‌کرد.
جرأت دوستی در ما می‌میرد
و این
به گمان گروه
استعفا ست
ما –بی‌دفاع- می‌گوییم: نه
«نه»ی ما
باری
هرم دود است
دیگران
سخنی -اگر هست-
بگویند.
ما خویش را در شک می‌بافیم
هنگامی که خنیاگران «هیچ» می‌نوازند.
این صدای تنهایی جمعیت است
و ما
این افول را
به یاد داریم.
کو راه رفتن؟
که ماندن همیشه ماندن است
احمدرضا احمدی