تیر
پنجشنبه, ۲۰ مهر ۱۴۰۲، ۰۹:۱۴ ق.ظ
کاش پیرتر بودم
مثل ریشه ها
یا خیلی جوان تر
مثل شاخه ها
اینجا که من ایستاده ام
میانه است
فقط تبر می خورم.
مینو نصرالهی
خاکستری رها در باد
...بیا شویم چو خاکستری رها در باد ... من و تو را برساند مگر نسیم به هم...
چمدان دست گرفتم که بگویی نروم؛ تو چرا سنگ شدی راه نشانم دادی؟؟؟؟
طرف دلتنگ همیشه ما بودیم...ایلهان برک
گفتم به خویش، دردِ مرا چاره می‌کند
پلکی نگاه بر منِ آواره می‌کند
از قاصدان سراغ گرفتم؛ گریستند!
گفتند: "نامه‌های تو را پاره می‌کند"
حسین دهلوی
زخم را پنهان کن حتی از خودت
جز نمک در مُشتِ دنیا هیچ نیست
پربیننده ترین مطالب
- ۹۹/۰۷/۲۸ما حسرت و دلتنگی و تنهایی عشقیم...
- ۹۹/۰۲/۰۶دعای یک لب مستم که مستجاب نشد..
- ۹۹/۰۸/۱۶به شاهراهِ طلب بیم نامرادی نیست...
- ۹۹/۰۶/۱۵حسین صفا
- ۹۸/۱۲/۱۵یکی ز خیل فراموشیان ایرانم...
- ۹۹/۱۰/۲۲فقط سرد بود...
- ۹۹/۰۱/۲۷حسین صفا
مطالب پربحث‌تر
- ۹۹/۰۷/۲۸ما حسرت و دلتنگی و تنهایی عشقیم...
- ۹۹/۰۹/۰۳شرم کار جدید گرشا رضایی
- ۰۰/۰۴/۰۳بدون شرح
- ۹۹/۱۱/۲۳من تو را...
- ۰۰/۰۱/۱۶آیا واقعا تنها صداست که می ماند؟
- ۹۹/۰۹/۱۳از روی زمین به آسمان می بارند...
- ۹۹/۱۰/۲۷تکه تکه...
- ۰۰/۰۱/۱۳یادگاری 1400
چون از میان زخم‌هایمان نور عبور میکنه مجبور شدم درختی رو تصور کنم که بخاطر قوی بودنش تبر دست از سرش برمی‌داره و از جای کنده‌شده‌ی اون تبرها نور گذر میکنه و منظره زیبایی رو شکل میده.